İSTANBUL’UN EN UZUN HATTI: 500T

‘’Otobüs, tren ya da tramvay kullanımının yaygınlaştığı 19. yüzyıla kadar, insanlar hiçbir zaman, dakikalar hatta saatler boyu tek kelime etmeksizin birbirlerine bakmak zorunda kalmamıştı’’ der Walter Benjamin, ‘’A Lyric Poet in the Era of High Capitalism’’ kitabının bir yerinde.

Özellikle metropollerde toplu taşıma araçlarıyla ilgili en ilginç şeylerden biri, birbirini inceleyen ama iletişim kurma gereği duymayan, hatta bundan özellikle kaçınan insanlardır. Kayıtsızlık ve duyarsızlık, kentteki insanın sayısız uyarana karşı kendini koruma yöntemidir. Yolculuk esnasında birlikte saatler geçirdiğiniz yabancılarla oldukça yakınlaşılır, zaman zaman birbirinin alanına müdahale ve temaslar da söz konusudur.

Alışıldığı için yadırganmayan bu durum, İstanbul’un en uzun otobüs hattı olan 500T gibi bir otobüste yüzünüze tokat gibi çarpar. Çünkü yolculuk süresi arttıkça koşullara katlanabilmek daha da güçleşir. Sıradan bir otobüs yolculuğunda bile trafik, kalabalık, açılmayan camlarla daha da artan sıcaklık ve tansiyon, arka kapıdan binip de akbil uzatmayan yolcularla şoförün yaşadığı gerginlik gibi sebeplerle yaşama sevinciniz uçup gidebilir. Bir de bu yolculuğun bitmek bilmediğini düşünün!

500T kullanıcılarının büyük bir kısmı güzergahın ara duraklarında inip biniyor. Ancak her gün iş ya da okula gitmek sebebiyle Tuzla- Cevizlibağ arasında mesai harcayanlar da var. Bu, yirmi dört saatin en az beş saatini yolda geçirmek demek. Her gün. Tam beş saat.

Bu hat ile ilgili senelerdir kulaktan kulağa dolanan türlü efsaneleri (tavuk, koyun, banyo küveti
taşınması) bir yana bıraksak bile, yalnızca içinde geçirilen zaman itibariyle her yolculukta ilginç bir durumla karşılaşmak olası. Metropolün birbirine kayıtsız insanlarının, hiç tanımadığı başkalarına hayat hikayelerini anlattığını duymak 500T’ye has özelliklerden biri olsa gerek.