Depresif İnsanlar Kenti Norilsk

Norilsk, Rusya’da Krasnoyarsk Krayı’nda bulunan küçük bir endüstri kenti. 170 000 nüfuslu kent, Kuzey Kutup Dairesi’ne 400 km mesafede olması nedeniyle dünyanın en kuzeyindeki kent olarakta biliniyor aynı zamanda. 

Bu kentin dünyadan tamamen izole bir biçimde yaşadığı söylenebilir. Çünkü buraya karayolu ile ulaşma şansınız yok gibi. Eğer hava şartları uygun olursa ve sıklıkla yaşandığı gibi uçak seferleri iptal edilmezse kente ancak havayolu ile gidebilirsiniz.

1935 yılında köle işçiler için kurulan daha sonra ise madenlerde çalışanların yerleştiği, 1700 metre yüksekliğindeki Putoran dağının eteklerinde yer alan Norilsk dünyanın en büyük nikel kaynaklarına sahip. Dünyada üretilen nikelin %20’si, palladiumun %50’si, kabaltın %10’undan fazlası ve bakırın %3’ü buradan elde ediliyor.

90’lı yıllarda mineral yataklarının bulunduğu alana madenlerin kurulmasıyla insan çekmeye başlayan bu kentte yaşam oldukça zor elbette çünkü konumundan dolayı hava sıcaklığı -30 derecelere kadar düşüyor kışın. Yılın 280 günü kış şartlarına sahip. 130 günden fazla kar fırtınaları görülüyor. Kasım ayından Ocak ayına kadar 7 hafta hiç güneş çıkmıyor. Ve tabii neredeyse iki ay güneş görmeden bu buzdolabında yaşamak Norilsklilerde kaygı bozukluğu, uyku düzensizlikleri ile beraber depresyona neden oluyor.

Ancak kentin güneş görmemekten ve soğuktan daha büyük bir problemi var, kirlilik. Yıllık 4 milyon ton bakır, kurşun, kadminyum, nikel, arsenic, sulfur ve diğer zehirli kimyasallar havaya salınmakta. Kar siyah ve bazen sarı ve hatta pembe yağmakta. Havadaki yoğun sulfur dioksit yüzünden 32 km yarı çapında bir alanda hiçbir şey yetişmemekte.  

Kentteki ortalama yaşam süresi Rusya ortalamasından 10 yıl daha kısa.Kent sakinlerinin sadece %4’ü sağlıklı.

Norlisk’te yaşayanlar elbette başlangıçta buraya para kazanmak için  gelmişler ancak yaşanan tüm bu olumsuz şartları görünce kentten kaçmak için fırsat kolluyorlar şimdi ancak bu o kadar da kolay değil. Mülk fiyatları Norilsk’te çok düşük, yani buradaki evlerini satsalar bile ellerine geçen parayla başka bir yerde yeni bir hayat kurmaları mümkün değil.

Kısacası kent sakinleri burada yaşadıkça, madenlerde çalışıyor, sonra kazandıkları parayı maden şirketinin sahibi olduğu mağazalar ve diğer sosyal tesislerde harcıyorlar. Maden şirketinden gelen para yine maden şirketine gidiyor .

Sibel Çağlar

Kaynak: http://www.amusingplanet.com/2014/06/the-depressing-industrial-city-of.html

Gezginler